Desde que Podemos irrompeu en 2015 non se volveron mellorar resultados. Asistimos a unha lenta caída e fragmentación do espazo. O que no 2014 era un fervedoiro de forzas diversas hoxe é un conxunto uniformado sobre falsas bases políticas: sobrevivir no poder.

A súa proposta para congregar nunha candidatura todo o que hai á esquerda do PSOE recibiu bastante atención. O seu éxito en resituarse no novo escenario ten moito que ver con non mencionar o seu proxecto de Estado e moito con ocupar o espazo como proxecto de esquerda moderada. Está disposto a non falar de independencia durante os vindeiros 15 anos?

Pénsase que o que fixo triunfar a Mamdani foi só o programa. Non se olla por ningures a menor intención de emular o seu exemplo. E, porén, foi a festa. O «partido», en inglés «party», declinouse pola segunda acepción. Fíxose festa, desbordamento, gañas de gañar.

Son moitos os cargos electos da mal chamada «nova política» que repiten. Hai dous anos que caducou o duplo mandato e aí seguen quen xa sabemos, na procura dun novo mandato. Curiosamente (ou non tanto), sen establecer o vencello entre a sua perpetuación nas listas e a perda constante de votos.

A intervençom de Gabriel Rufián acadou unha insospeitada viralidade. Mas o que caracteriza a este deputado nom é precisamente ser original. Basta con botar mao da hemeroteca ou do diário de sessions para se decatar de que ERC com Rufián vai copiando. Antiguamente copiava moito de Errejón. Últimamente como este nom escreve em público, pois tem que botar mao de argumentos que vai atopando. Líbreme dios! de dizer que me copiou, pois nom creo que os seus copistas estem ao tanto do que digo na radio, em prensa ou nas minhas redes sociais. Mas o certo é que o argumento do que botamos mao é um clamor nas ruas. E […]

Unha semana máis no Luzes, falando nesta ocasión dun tema que arrisca con botar por terra toda a lexislatura: a reducción en media hora da xornada laboral.

Acaba de salir en Cáñamo otro articulín sobre el boom psicodélico en el cine USA de la segunda mitad de los sesenta. Un momento decisivo en la historia del imaginario sobre drogas en el cine. En aquellos años todo cambió y para bien. No es de sorprender, por tanto, que hubiese habido una reacción tan bestia a la contra. 

O PP saca da chisteira outra medida estrela: de non haber orzamentos dous anos seguidos iríase a eleccións de xeito automático. Buscan botar a Sánchez a calquera prezo, mesmo modificando o marco institucional. Estamos ante unha dereita que ve o poder como propio e que pensa que se goberna a esquerda é por unha ilexítima casualidade (a moción de censura).

Hoxe mesmo Feijóo saiu cun paquete de 50 medidas entre as que destaca a elaboración dunha lista de «pirómanos», Mais unha vez o despropósito do PP abondando nas desgrazas colectivas. O que provoca os incendios é un modelo económico que non protexe o territorio da acción humana. E para proba o que volta a acontecer. Por unha banda, temos unha lexislación para a que queimar o monte é un negocio. Pola outra, desatender as partidas orzamentarias dedicadas á prevención é un elemento fundamental das políticas do PP.

La Administración Trump avanza hacia otro régimen farmacológico en el que endurece la guerra contra las drogas y a la vez flexibiliza los psiquedélicos para los ricos.

Sánchez vive no universo imaxinario Biden-Harris, un mundo no que aínda existe a alternancia bipartidista dentro dun mesmo paradigma neoliberal. Se quere pasar á historia coma outra cousa que o presidente do caso Koldo-Ábalos-Cerdán, máis lle vale que vire á esquerda a non máis tardar.

La película de Oliver Laxe, Sirat, tiene múltiples lecturas; una en particular es la política. ¿Qué aprendizajes se pueden extraer de la política implícita en la cultura ‘raver’? Me estreno en El País con un artículo sobre el fenómeno cinematográfico del año.

Mentres o ministro socialista deixa en evidencia un tipo de subcultura corrupta, caracterizada polo comisionista puteiro que confía a trama a un «asesor» porteiro de discoteca e a un fontaneiro de partido, o ministro popular descóbrenos un sofisticado tinglado lexislativo, integrado por altos cadros técnicos ministeriais, portas xiratorias e inmensos beneficios.

Vivimos un momento de transición en el que algunos intereses empresariales ya están invirtiendo en psiquedélicos sin pillarse los dedos y siempre bajo las lógicas capitalistas. Escribo en El Salto sobre qué está representando en el mundo empresarial el denominado Renacimiento Psiquedélico

Los recientes escándalos del PSOE son una trampa mortal para la izquierda, que estos días demuestra su declive irremediable en las encuestas. Esta trampa tiene un nombre en el ámbito de la teoría política: perfeccionismo moral. La autoexigencia de reducir al máximo la distancia entre los grandes ideales que se predican y la virtud pública que se ejerce a diario para bien. A lo largo de la historia de España, parece evidente que este error ha sido mucho más común en la izquierda que en la derecha. La izquierda valora sus ideales por no verlos realizados todavía, o al menos solo parcialmente, mientras que la derecha convive con sus errores […]