Hoxe mesmo Feijóo saiu cun paquete de 50 medidas entre as que destaca a elaboración dunha lista de «pirómanos», Mais unha vez o despropósito do PP abondando nas desgrazas colectivas. O que provoca os incendios é un modelo económico que non protexe o territorio da acción humana. E para proba o que volta a acontecer. Por unha banda, temos unha lexislación para a que queimar o monte é un negocio. Pola outra, desatender as partidas orzamentarias dedicadas á prevención é un elemento fundamental das políticas do PP.

Sánchez vive no universo imaxinario Biden-Harris, un mundo no que aínda existe a alternancia bipartidista dentro dun mesmo paradigma neoliberal. Se quere pasar á historia coma outra cousa que o presidente do caso Koldo-Ábalos-Cerdán, máis lle vale que vire á esquerda a non máis tardar.

Vivimos un momento de transición en el que algunos intereses empresariales ya están invirtiendo en psiquedélicos sin pillarse los dedos y siempre bajo las lógicas capitalistas. Escribo en El Salto sobre qué está representando en el mundo empresarial el denominado Renacimiento Psiquedélico

O perfeccionismo moral é o grande erro da esquerda. Sentir-se bem na superioridade moral respecto à direita, só convence as próprias forças. Mas nom mobiliza as que faltam para ganhar. Aquí é onde se joga o futuro. Sobre isto escrevo na revista Luzes.

Escrevo esta semana na revista Luzes, a raíz do que está acontecendo nos EE.UU. O réxime, tal e coma o conhecimos nas últimas décadas, afonde-se. No canto emerge umha realidade nova moito pior do que se puider esperar. Nom en van passarom corenta anos de neoliberalismo.

Inspirándose no 15-M, as organizacións prometían primarias abertas, con garantías e sen inxerencias; limitación de cargos e mandatos; topes salariais, doazóns e trasparencia; mecanismos para o rendemento de contas, a non profesionalización da política… Por que foi abandonado todo aquilo?

Levamos a Trump incrustado nos miolos. É o Big Brother Trump. De pouco serve loitar contra este hexemón alucinado desde unha posición de denuncia exterior e frontal. Criticalo por inxusto é sinalárselle coma vítima propiciatoria. E, porén, desde hai unhas semanas, unha resistencia interior medra nos EE.UU.

Imaxinemos por un segundo que antes de normalizar a gobernanza da mentira da que fai uso Mazón, o pobo valenciano tivese a opción de recoller un número significativo de sinaturas e votar sobre a súa continuidade.

Que teñen que ver a vella burguesía dos Rotschild ou Rockefeller e os megamillonarios de inmensas fortunas amasadas grazas aos poderosos algoritmos dun capitalismo informacional? A lóxica algorítima desta penúltima mutación tecnolóxica é o equivalente ao que foron no seu día o taller preindustrial, a fábrica fordista e a metrópole posfordista.

A demagoxia de Trump consiste en que a súa consigna encobre o xenocidio de milleiros e o desprazamento real de máis dun millón de gazatíes aos países colindantes. O alto ao fogo en Palestina agocha a emerxencia dunha autocracia global.

A día de hoxe, ano e medio despois do 23X segue sen haber xeito de tirar para adiante coa actividade parlamentar. Lonxe de responder a unha política de memoria (aínda tan deficitaria), apuntar á morte de Franco permite desprazar o epicentro político ao terreo simbólico. Novo artigo en Luzes

Chega 2025 e nom pinta nada bem. Mas nom só polo ascenso evidente da extrema direita necroliberal, embora polo desarme terrível que nom ofrece um contrapoder político à esquerda. Mais umha vez temos que lamentar o apotegma do 15M: ser de esquerdas é de direitas.

Publico esta semana um artigo na Revista Luzes para falar de um negacionismo outro, moito máis discreto que o trumpista, embora tanto mais perigoso pois a miúdo adoita as formas de um discurso crítico.

Preguntado por mi concepto de ecofascismo, aprovecho la ocasión para volver sobre las reflexiones que me llevaron hace un tiempo a escribir para CTXT el artículo «Necroliberalismo». Sin pretender ser otra cosa que una entrada en este mismo blog, aquí quedan mis reflexiones en caliente.

Nom podia ser de um outro jeito. Escrevo na Revista Luzes sobre o caso Errejón (tambem eu!). Mas nom tanto desde o feminismo, que vem a ser aquí umha “presência espectral”, embora desde umha análise atenta a xenealoxía do caso e o problema político que sugire.