Hai anos que asistimos a un verdadeiro asalto á contracultura ligado ao ascenso da corrente de extrema dereita. Esta dereita que se di «alternativa» non é máis ca o reverso reaccionario desprazado cara ao ecofascismo.

Cuarenta años después, la constitución material del neoliberalismo sitúa a Alemania (y Europa) en el horizonte de una autocracia ecofascista. Escribo en CTXT sobre el ascenso de la extrema derecha en Alemania.

Este verao foron aprobadas unha serie de incorporacións e modificacións nas listas que se empregan na clasificación das drogas. Sanidade optou por non abrir o melón e actualizar sen máis a lista da esmorecente «Guerra contra as Drogas». Mágoa de oportunidade para entrar a fondo no que vai ser un debate decisivo da sociedade por vir.

Se todo o mundo sabía que o Procés rematara, agora foi o propio pobo do Procés o que finou, pero o mérito socialista é ante todo un demérito alleo, responsabilidade das direccións dos actores que teiman nos seus erros.

Este artigo tinha que sair a semana passada, mais por um erro de coordinaçom quedou para esta. Reflexionava em quente sobre a ruptura dos governos de coaligaçom entre PP e Vox ao abeiro da conjunctura do momento.

Na minha coluna semanal do Luzes escrevo esta semana umhas cavilaçons sobre a melhora, mais aparente que real das forças do centro-esqueda logo dos últimos procesos eleitorais.

O necroliberalismo emerxe como paradigma no que confluén co posfascismo as variantes liberais (clásica, ordoliberal e neoliberal); un paradigma para o que a vida xa non é responsabilidade do soberano porque manda a heteronomía do mercado.

O berro «¡Viva la Libertad, carajo!» de Milei resoa estes días nas dereitas e axita o discurso da contenda política. Nos últimos tempos, de feito, estase a intensificar un vello debate arredor do seu significado. Que quere dicir «liberdade»? Que implicacións ten o seu significado para a contenda democrática? Poden forzas autoritarias apropiarse sen máis dun concepto tan fundamental para as loitas sociais?

L’altre dia vaig tenir una conversa fenomenal amb la Gemma Aguilera del Tot BCN sobre la moguda política actual, les possibilitats de formar governs i un munt de coses més. Les idees més destacades queden recollides junt amb les del Rafa López i el Gabriel Colomé.

Columna semanal en la Revista Luzes. Cierro aquí la serie de artículos que he venido escribiendo en este primer semestre del año, tan marcado por las elecciones.

¿Qué está en juego en la combinación de las elecciones europeas y la investidura catalana? Mientras el bipartidismo apuesta por su capacidad para restaurar los consensos constitucionales del 78 quienes los desafiaron la pasada década se sumen en una crisis cada vez más profunda. A pesar de ello, en la constitución material de la sociedad se ahondan las contradicciones y comienza a despegar (o eso parece) una cuarta ola de movilizaciones.

«As 7.291 víctimas da neglixencia de Ayuso ou a indiferencia psicópata de Milei son xa unha mutación que declarou a guerra á vida, unha mutación da política que non fixo máis que comezar».

L’Apunt del dilluns al programa «No ho sé» de l’Anna Vallhonesta al RAC1 sobre el lideratge internacional de Sánchez en la qüestió palestina

Acampadas, Altri, manis contra o turismo… umha vaga vai-se e a seguinte chega. Aqui vai umha nota sobre o momento no que nos atopamos e se temos motivos para começar a albiscar um tempo político distinto ao do horizonte necroliberal.

A coluna da semana no Luzes vai adicada a pensar os cenários políticos aos que da lugar o ciclo eleitoral que agora remata. Coma sempre acontece no régime do 78 as duas linhas de fractura (cleavages) obrigam a repensar os erros estratégicos das esquerdas e os nacionalismos às portas de umhas eleiçons europeas que poderiam ser as primeiras que façam escorar a UE cara à extrema direita